نامزدهای ریاست جمهوری حتی اگر بخواهند، نمی توانند تغییر چندانی در کشور ایجاد کنند

در زمینه حجاب نظریه‌پردازی‌هائی کردند اما خودشان هم می‌دانند که نمی‌توانند آن را حل کنند. درباره مسائل فرهنگی سخنانی گفتند اما روشن است که نهادهای فرهنگی از آنها فرمان نمی‌برند. اینطور نیست که قانون به رئیس‌ جمهور حق انجام این امور را نداده باشد ولی سازوکارها بگونه‌ایست که امکان آن را ندارند.

اگر از خود نامزدها عبور کنیم و به سراغ حواشی آنها برویم، اوضاع ناامیدکننده‌تر است. جناح‌ها که در طول ده‌ها سال نشان داده‌اند نتوانسته‌اند مشکلی از مردم حل کنند، افراد هم که در همین تبلیغات انتخاباتی میزان تعهد خود به اصول و ارزش‌ها را نشان دادند. آنها با بداخلاقی‌هائی که مرتکب شده‌اند هیچ روزنه امیدی برای اینکه تصور شود برای منافع خودشان در ستادها جمع نشده‌اند باقی نگذاشتند. برخلاف تعارفات «برادرانه» نامزدها در مناظره‌ها، متأسفانه اطرافیانشان با همدیگر برخورد خصمانه می‌کنند.