یادداشت| در اینجا فقط یک صدا شنیده می‌شود…

یادداشت| در اینجا فقط یک صدا شنیده می‌شود…

در اینجا، کانون شیوع کرونا، فقط یک صدا است که شنیده می‌شود و آن صدای مردم چین است. این صدا با صدای آمریکا، بی بی سی، ایران اینترنشنال و … که مشخص نیست بیانگر منافع چه کسانی است درهم آمیخته نمی‌شود.

– اخبار اقتصادی –

خبرگزاری تسنیم، چین، کشوری با بزرگترین جمعیت دنیا، دومین اقتصاد بزرگ جهان و سومین کشور از نظر بزرگی مساحت، این روزها حال خوبی ندارد و در یک نبرد سخت با یکی از کوچکترین جانداران این کره‌ی خاکی، یعنی ویروس کروناست.
کرونا ابتدا در شهر ووهان، مرکز استان هوبی چین شیوع پیدا کرد و از اولین روزهای سال نوی چینی این منطقه بصورت کامل قرنطینه شد. چینی‌ها امسال عید نداشتند ولی همدلی و وحدتی مثال زدنی در مبارزه با این بیماری داشته و دارند که به عنوان الگویی می‌تواند مورد توجه ملتهای دیگر دنیا قرار گیرد.
در ووهان شرایط زمان جنگ اعلام شده است، اما نکته‌ای که توجه انسان را به خود جلب می نماید این است که مردم این شهر در فضاهای مجازی به جای انتقاد از یکدیگر و به دنبال یافتن مقصر، در حال دادن دلداری به یکدیگر هستند. هر چند که هر روزه چند صد نفر در این شهر بخاطر ابتلا به این بیماری جان خود را از دست می دهد، ولی در پستهای ویچت به عنوان شبکه اصلی اجتماعی آنها، کسی از تعداد فوت شده‌ها صحبتی به میان نمی آورد و تنها موضوعی که به آن اهمیت می دهند همانا تعداد بهبود یافته‌هاست. خبری از عکس های قربانیان کرونا در پست‌های کاربران مشاهده نمی‌شود، اما یک جمله خیلی به چشم می‌خورد ، جمله‌ی "ووهان قوی باش، چین قوی باش" جمله‌ای است که می‌توان گفت به ترند اول فضای مجازی چین تبدیل شده و اتباع بسیاری از کشورهای دیگر نیز به تاسی از آنها کلیپ‌هایی را در این خصوص درست کرده‌اند.
فرد فرد چینی ها بر اساس فرهنگ سخت کوشی شان سعی دارند که در حد توان خود خدمتی به دیگران ارائه دهند. از ارائه خدمات رایگان توسط رانندگان تاکسی به پزشکان و پرستاران گرفته تا هتل‌ها و خانه هایی که درهایشان را بر روی آنها باز می‌کنند. چه قدر زیباست که هر کسی سعی بر آن دارد که به جای ایراد گرفتن و دلسرد کردن دیگران تلاش می‌کند تا دیگری را به وجود فردایی بهتر تشویق کند.
در اینجا صداها خیلی واضح شنیده می‌شوند؛ چرا که در واقع تنها یک صدا است که شنیده می‌شود و آن صدای مردم چین است. این صدا با صدای آمریکا، بی بی سی، ایران اینترنشنال و … که مشخص نیست بیانگر منافع چه کسی است درهم آمیخته نمی‌شود.
حتی زمانیکه دولت چین، علیرغم کمبود شدید ماسک در بازار، اعلام کرد، افرادی که فاقد ماسک هستند از حق استفاده از وسایل نقلیه‌ی عمومی محروم خواهند بود، آنها با اعتماد به دولت خود فقط اطاعت کردند و کسی به دنبال سرکشی از تصمیمات دولت نداشت.
این روزها آهنگ اتحاد و وحدت ملی در بین همه چینی‌ها شنیده می‌شود، حتی هنرمندان و سلبریتی‌های چین که به صورت یکپارچه آهنگ "باور داشته باشید که عشق پیروز می‌شود" را برای چین و ووهان خواندند. حتی یکی از معروفترین سلبریتی‌های دنیا یعنی جکی جان نیز سعی می‌کند در این موضوع سهم داشته باشد و تمام تلاش خود را می‌کند تا از طریق این آهنگ به مردم روح امید را بدمد و اینکه از این مبارزه پیروز بیرون خواهند آمد. چقدر زیباست که در بحبوحه خبری چین، خبری از سلفی سلبریتی‌ها با کودکان نیست، و همه آنها در جهت ایجاد امید در میان مردم خود گام بر می‌دارند.
در بحبوحه اخبار شیوع فزاینده بیماری، کسی به فکر فرار و یا شانه خالی کردن از مسئولیت نیست. رهبران و دولتمردان کشور به‌صورت شبانه روز بر سر پست‌های خود حاضرند و نه تنها به فکر فرار نیستند، بلکه هر کدام با تمام وجود سعی می‌کنند که هر چه سریعتر اوضاع را به حالت اول بازگردانند. وقتی خبر از بی‌تدبیری و کوتاهی مدیری می‌رسد، سریعا عزل شده، تا مدیران لایق‌تر بر سر کار بیایند. وعده‌های دولتمردان خیالی نیست، وقتی که قول ساخت دو بیمارستان مجهز هزار تختخوابی را در عرض 10 روز می‌دهند ، وعده خود را حتی بدون ساعتی تاخیر به انجام می‌رسانند.
نیروهای مسلح چین هم در کنار مردم به کمک مبارزه با این بیماری شتافته و از تمام توان خود جهت کمک به بیماران استفاده می کنند.
چه بسیار پدران و مادران کادر پزشکی و پرستاری که برای کمک به کشور خود، بیمارستان‌ها و یا استراحت حداقلی در هتل‌ها را به آغوش گرم خانواده ترجیح دادند تا به مهار این بیماری کمک کنند.
این شوق زندگی، این شور و شعف مردم چین انسان را به یاد دفاع مقدس 8 ساله ایرانیان می اندازد. ایرانیانی همچون یکی از ایرانیان ساکن ووهان نیز وجود دارند که خدمت به کادر پزشکی این شهر را به بازگشت به آغوش گرم خانواده خود در ایران ترجیح دادند و نباید به فراموشی سپرده شوند. مردمان ایران زمین نیز در عرصه های مختلف تاریخ این شور و شعف را نه از جنبه مادی بلکه از جنبه معنوی آن تجربه کرده اند و این حوادث به عنوان تلنگری است به دیگران که بنی آدم اعضای یکدیگرند – که در آفرینش ز یک گوهرند- چو عضوی به درد آورد روزگار – دگر عضوها را نماند قرار. آری، در دوره سختیها، باید بجای ایراد گرفتن از یکدیگر و به دنبال مقصر گشتن باید به دنبال دلداری دادن به یکدیگر بر اساس اصل اعتماد و وحدت ملی باشیم و یا حتی اگر کمکی از دستمان بر نمی آید حداقل شانه ای باشیم برای درد و دل یکدیگر.

* پریسا شاه بیگ

انتهای پیام/